Hayat yoruyor insanı… Öylesine yazı yazmak geliyor içinden; kimselere ithaf olunmamış yazılar… Birçok kaygıdan uzak, sadece ruhun sesinden: bir fısıltı, bir şiir, bir türkü, bir nida gibi… Hasret yükleniyor omuzlara, tarifine kelime bulunamayan. Her gece düşlerimde buldum huzuru.
Gerçeklerden bir kaçıştı, ne kadar ipim elinde olsa da geçeğin. Yürek sızılarım var; ta derinden bir çocuğun gözyaşına, bir çocuğun anlından süzülen kana, sızlayan… Ve geceleri düş
yolculuklarım seyreldi… Bu hayat seyreltti onları. Onlarda yorgun düştüler zaten. Şimdilerde ayrıyız. Biliyorum, aslında o da bana hasret, çünkü kalp kalbe karşıdır… O da özlüyor beni, o da bana hasret… Ama ben yorgunum; tıpkı onun gibi… Gerçeğe dönüşmedikçe yoruldu, yoruldukça ümidi kırıldı. Ve her geçen gece uzaklaşırken; bakıyorum yetim kalmış bir çocuk misali, yorgun düşlerimin ardından...
0 yorum:
Yorum Gönder